دنيــــــــا العيون ابراهيم ابنعوف

ﻋﻴﻨﻴﻚ ﺩﻧﻴﺘﻲ ﺍﻟﺘﺸﻘﻴﻨﻰ ﻭﻓﻴﻬـﺎ ﺍﻟﻘـﻰ
ﺍﻟﺴﻌـﺎﺩﺓ ﺍﺭﺗـﺎﺡ
ﻣﺮﺓ ﺗﺠﻮﺩ ﻋﻠﻰ ﺗﺸﻔﻴﻨﻰ ﻭﻣﺮﺓ ﺗﺰﻳـﺪ
ﻗﻠﻴﺒـﻰ ﺟـﺮﺍﺡ
ﻓﻴﻬـﺎ ﺗﻤـﺮ ﺗﻌـﺪﻯ ﺳﻨﻴﻨـﻰ ﺑـﻰ ﺁﻫﺎﺗـﺎ
ﻭﺍﻷﻓـﺮﺍﺡ
ﻭﻳﻮﻣﻦ ﻓﻴﻬﻮ ﺗﻨﻌﻢ ﻋﻴﻨﻰ ﻭﻳﻮﻣﻦ ﻛﻠـﻮ
ﺍﻗﻀـﻰ ﻧـﻮﺍﺡ
ﺣﺎﻟﻔﺔ ﻋﻠﻰ ﺩﺍﺭ ﺗﻔﻨﻴﻨﻰ ﻭﺑﺮﺿﻰ ﺃﺑﺴﻢ
ﻭﺍﻗﻮﻟﻬـﺎ ﺻـﺎﺡ
ﻣﺎﺩﺍﻡ ﺍﻟﻌﻠﻰ ﺭﺍﺿﻴﻨﻰ ﻛﻴﻒ ﻓﻰ ﺍﺣﻜﺎﻣﺎ
ﺃﺩﻭﺭ ﻟﻰ ﺳﻤﺎﺡ
ﻳﻌﺪﻯ ﺷﺘﺎﻫﺎ ﺻﻴﻔﺎ ﻳﺠﻴﻨـﻰ ﺑـﻰ ﺣـﺮﺍً
ﺷﺪﻳـﺪ ﻟﻔـﺎﺡ
ﻭﻳﺒﻘﻰ ﺷﺮﺍﺑﻰ ﺩﻣﻌﺔ ﻋﻴﻨﻰ ﺍﻃﻤﻦ ﻓـﻰ
ﺍﻟﻘﻠﻴـﺐ ﺍﻟﻨـﺎﺡ
ﺍﻗﻮﻝ ﺩﺍﻙ ﺍﻟﺴﺤﺎﺏ ﻏﺎﺷﻴﻨﻰ ﺷﻮﻑ ﻳﻰ
ﺩﺍﻙ ﺑﺮﻳﻘﻮ ﺍﻟﻼﺡ
ﺍﻗﻮﻝ ﻳﺒﻘﻰ ﺍﻟﺨﺮﻳﻒ ﻃﺎﺭﻳﻨﻰ ﻳﺘﻔﺮﻕ
ﻋﺼـﺎﺭ ﻭﺭﻳـﺎﺡ
ﻭﺑﻰ ﺩﻩ ﺃﻧﺎ ﻛﻠﻮ ﻣﺎ ﻫﺎﻣﻴﻨـﻰ ﻻ ﻻ ﻭﻻ
ﺷﺒﺎﺑـﻰ ﺍﻟـﺮﺍﺡ
ﺃﺩﺍﻭﻯ ﺟﺮﺍﺣﻰ ﻛﺎﺗﻤﻮ ﺍﻧﻴﻨﻰ ﻋﺎﺭﻓﻮ
ﻋﺬﺍﺑﻰ ﻟﻴﻬﺎ ﻣﺒـﺎﺡ
ﺗﺒﺴﻢ ﻟﻰ ﻛﺘﻴـﺮ ﺗﻐﺮﻳﻨـﻰ ﻭﺍﺣﻜـﻰ ﺍﻟﺒﻠﺒـﻞ
ﺍﻟﺼـﺪﺍﺡ
ﻭﺗﺮﺟﻊ ﺑﺎﻟﺴﻬﺮ ﺗﻮﺭﻳﻨـﻰ ﻟﻴﻠـﻦ ﻣـﺎ ﻟﻘﻴﺘﻠـﻮ
ﺻﺒـﺎﺡ
ﻻ ﻻ ﻭﺣﺎﺗﺎ ﻭﺣﺎﺕ ﺩﻳﻨﻰ ﻟﻮ ﻓﻰ ﻣﻮﺗﻰ ﻟﻴﻬـﺎ
ﺻـﻼﺡ
ﻣﺎﺏ ﺃﻗﺒﻞ ﻛﻤﺎﻥ ﻳﻔﻨﻴﻨﻰ ﺑﺎﻟﻤﻮﺕ ﻏﻴـﺮ
ﺳﻼﺣـﺎ ﺳـﻼﺡ
ﺍﺑﻘﻰ ﺇﻥ ﻣﺖ ﺳﺪﻳﺖ ﺩﻳﻨﻰ ﻭﺍﺑﻘﻰ ﻣﻦ
ﺍﻟﻌـﺬﺍﺏ ﻣﺮﺗـﺎﺡ
ﻭﺑﻌﺪﻳﻦ ﺫﻛﺮﺗﻚ ﺗﻜﻔﻴﻨﻰ ﻭﺷﻌـﺮﻯ
ﺍﻟﻴﺒﻘـﻰ ﻟـﻰ ﻣﻨـﺎﺡ